Een enorme aantrekkingskracht heeft het, zo'n show van Marco Borsato, gisteravond op tv bij RTL4. Wit Licht, zelfde titel als de film over kindsoldaten die onlangs uitkwam, waarin Marco de hoofdrol speelt. En, niemand die het hardop zegt maar het is natuurlijk zo, waarin Marco een hele hoop van zijn eigen centen heeft gestoken.
Al na een paar minuten wordt je enthousiast en wil je nog maar één ding: altijd maar blijven meezingen met Marco, er deel van uitmaken, meedeinen op zo'n lief liedje over een klein meisje dat te snel groot wordt. Hij is ook zo echt hè, Marco, je gelooft hem, en de emoties die hij toont op het podium. Dat hele Wit Licht verhaal maakt hem nóg sympathieker, want je kunt daar over zeggen wat je wilt, hij doet het toch maar, hij zet zich in. Marco heeft geen dubbele agenda, geen diepere laag. Het is wat het is. Net als de liedjes: nergens een dissonant te bekennen.
Maar dat is ook precies het probleem. De eerste euforie slaat al snel om in, ja, in verveling.
De spanning dan maar gezocht in de shots van de nieuwe vriend van Linda, de toetsenist van Marco. Hij bewoog! Zou 'ie dan toch ballen hebben? Twijfels dienaangaande waren namelijk gerezen na het zien van een fotoreportage een paar maanden geleden in Linda's eigen blad. Zij in een dure jurk, hij er naast, bleek en bloot op z'n geruite boxershort na. Een accesoire, meer was het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten