En wat als er nou geen beste boek wás? Geen mooiste film, geen beste programma, niks best, maar alleen middelmatigheid? Kan niet, bestaat niet. Wie afgelopen jaar geen hoogtepunten had, heeft dat gewoon aan zichzelf te danken en is a: überhaupt niet van de bank af geweest, b: cynisch, c: blasé, of d: alles tegelijk. In dat geval is er weinig hoop.
Mooiste film: Stellet licht(.com). Alleen al dat openingshot. Beelden uit deze film komen nu, bijna een jaar later, nog steeds af en toe boven.
Mooiste boek: De laatste wildernis, Robert Macfarlane. De auteur maakt ervaringen bewust die we allemaal wel eens hebben gehad, al wandelend in de natuur, maar waar je eigenlijk niet bij stil staat. Macfarlane doet dat wel, en het resultaat is betoverend. Het belang van eindeloze vergezichten, om maar wat te noemen, staat voortaan in mijn geheugen gegrift.
Mooiste muziek: Divinire, Ludovico Einaudi (www.einaudiwebsite.com). Filmische, prachtige solopianomuziek. Niet nieuw deze cd, wel nieuw voor mij.
Mooiste programma: The Thirties in Colour, BBC4 en In Europa, VPRO. Twee pareltjes die het verleden springlevend maken dankzij nieuwe beelden en nieuwe verhalen over oude gebeurtenissen.
Mooiste televisiemoment: Opening Olympische Spelen in Peking. Traantje weggepinkt in stroom van heftige gevoelens die elk om voorrang streden bij het zien van een show die én prachtig was, én doodeng vanwege de militaire precisie ervan. Plus de wetenschap dat iedereen helemaal is stukgedrild om zover te komen en dat er zelfs mensen de gevangenis voor in zijn gegaan - omdat ze protesteerden tegen het afbreken van hun huis voor de Spelen, bijv. Zodat dat Vogelnest er kon komen, het stadion van Herzog en Meuron. Ongelooflijk mooi, ja, maar gebouwd op dwang en geweld. Kunnen ze het nog zo leuk uitlichten, in blauw en rood, je blijft het zien. Al is het maar in gedachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten