Bril zien

Dat de zon alweer zo ontzettend hard schijnt vandaag kan wel wezen, somber blijft het. Althans, bij mij. En lijkt het nou maar zo, of ben ik niet de enige? Vanmorgen ging ik koffie drinken om de kranten te lezen, of andersom, dat weet ik eigenlijk niet. 

Terwijl ik de kranten scande op stukken over Bril- het waren er weer veel, en allemaal bloedmooi - begon links naast me een man, de helft van een koppel mannen; beiden droegen zo'n hip te groot brilmontuur, danig in zijn ogen te wrijven. Ook op zijn stuk van de tafel lag een opengeslagen krant, met het gezicht van Bril. Nu ik eens goed om me heen keek, was de hele leestafel bezaaid met de kop van Bril. Van vijf verschillende kanten keek 'ie me aan. Toeval? 

Hoe dan ook, de man op links had het even te kwaad, dat was duidelijk. Zelf had ik het eigenlijk ook te kwaad. Het was niet de eerste keer vandaag en waarschijnlijk ook nog niet de laatste. Maar de drie luid kakelende meiden die nu staccato binnenklikten op hun hakken hadden zo te zien helemaal nergens last van. Ze hadden het over andere dingen. Dat kan, dat snap ik ook wel. Maar leuk vond ik het niet. Ik vind eigenlijk dat er even geen andere dingen moeten zijn, vandaag. Laat de dood de dag maar kleuren, hier boven de koffie en ook buiten in de zonnige stad. 'Let aeroplanes circle moaning overhead, scribbling on the sky the message He Is Dead. ' 

Dag Martin

Hij was een schrijver bij wie kiene zakelijkheid vanzelfsprekend hand in hand ging met grote literaire kwaliteiten, Martin Bril. 'Move the product', noemde hij dat zelf.

Had je eens een stukje nodig over 't een of ander, kon je altijd Martin bellen. Niet alleen wist hij het fijne van onwaarschijnlijk veel uiteenlopende zaken, ook had hij aan een half woord genoeg. Waar hij ook was, en vaak was dat in de auto onderweg naar een of ander gat of juist op de terugweg daarvan, voor je het in de gaten had was hij al van wal gestoken en volgde een lopend verhaal in volzinnen, die je alleen maar hoefde op te tikken. Wat hij zei was vaak raak en altijd vermakelijk. 

Als er in de rechterbovenhoek in de krant weer eens een echt pareltje stond- goed was het altijd, maar soms schoot je van schoonheid en ontroering het kippenvel over het lijf- dan nam hij de gemailde complimentjes koninklijk, dus met grote vanzelfsprekendheid, in ontvangst. Dat hij briljant was wist hij zelf natuurlijk ook wel. Ja, hallo!

Een paar jaar geleden liet hij me tijdens een interview in zijn werkkamer thuis even alleen met zijn fenomenale boekenkast, waarin ik de namen ontdekte van auteurs waar hij over had geschreven en dat deed hij zo, dat je het voor altijd onthield en wist: dit moet ik dus lezen, dit is goed. Het neusje van de zalm. 

En nu zitten we ineens zonder. Van alle stemmen die er klonken in de krant, lawaaiig, was hij die ene, die het bijzondere zag in de allergewoonste dingen, de kleinste dingen. Lieve Martin, rust zacht.

Rokjesdag, of: operatie Blootbeen

Rokjesdag mag voor mannen dan een klein ongecompliceerd feestje zijn, voor vrouwen is dat wel anders. Blote, haarloze, niet spierwitte benen zijn hard werken en vergen een operatie die met militaire precisie dient te worden uitgevoerd. Eén stap overslaan, en je verpest de boel. 

Zet om te beginnen de wekker een half uur vroeger. Stap onder de douche en scheer benen met vers mesje (dus niet die ene ouwe die er al maanden ligt). Haal jezelf niet open, want een prominente pleister is geen gezicht op zomerbenen. Volgt stap twee: afdrogen en de benen in de babyolie zetten. Dan droog, dus niet onder de douche, scrubben. Ja, dat is andersom, maar doe het nou maar want het werkt fantastisch en deze techniek is afkomstig van een autoriteit, namelijk de Amerikaanse beautyglossy Allure, bijbel voor alle die hard crème & cosmeticaliefhebbers wereldwijd dus wat wil je nog meer.  Wel de badmat daarna zorgvuldig uitkloppen, want van scrubcrème valt steevast het meeste naast het been en anders knarst het zo onder je voeten. Na het afdouchen en afdrogen volgt dan de laatste, cruciale stap: het Aanbrengen der Zelfbruiner. Geef hier nou maar gewoon een astronomisch bedrag aan uit want duur stinkt minder en je huid droogt er veel minder van uit. Vet de handen in met Nivea - dit ter voorkoming van oranje handpalmen. Smeer dan pas de benen in met de zelfbruiner. Nooit: licht/medium, al ben je wit als sneeuw zoals ik, want zie je niks van. Neem met droog watje enkels en knieën af. Was de handen met heet water en zeep en boen ze voor alle zekerheid met de groene kant van een schuursponsje uit de keuken want het is hardnekkig spul. Loop daarna minimaal vijf minuten blootbeens door het huis zonder te gaan zitten of ergens tegen aan te leunen. Vooral de witte bank niet. Doe daarna pas het Rokje aan. Ren dan als een dolle naar fiets/auto/trein want reken maar, dat u te laat bent. Sla de hele reis de benen niet over elkaar, dat geeft witte vlekken in de knieholte en daarmee zie je er alsnog uit als een Dalmatiër. Slaak zucht van verlichting als u eindelijk achter uw bureau zit. En tot slot: lach liefjes na de opmerking 'goh, wat zijn jouw benen al bruin.' 

(dank je, Heleen)

Vitamine B

De allerbeste muziek om bij te werken is en blijft voor mij de Brandenburgse Concerten van Bach. Daar kan niks tegenop. Hele boekdelen heb ik in de loop der jaren getikt bij de warme klanken van de strijkers, de violen, de cello's, de hobo en wat er verder nog allemaal in zit. Eindeloos op repeat drukken en net zo nijver doortikken als de muziek klinkt. Want echt alles in deze muziek werkt mee aan het scheppen van de ideale werksfeer. Dat het er zes zijn is om te beginnen al ontzettend handig, want samen duren ze lekker lang. Verder ligt het tempo tamelijk hoog, wat het iets heel bedrijvigs geeft. En het heeft ritme - al klinkt dat om een of andere reden wat oneerbiedig, bij Bach. Maar het is gewoon zo; de Brandenburgse Concerten swingen de pan uit. Het is aangename, opgewekte muziek en van een ongelooflijke helderheid, als frisgewassen lakens wapperend in de wind. Eventuele mist in het hoofd trekt er spontaan van op. Iedere noot lijkt te zeggen: omhoog, voort, op, door! 

Maakt niet uit hoe vaak je ze hoort, vervelen gaan ze niet. En dat heeft natuurlijk alles te maken met de genialiteit van Bach: zijn muziek klinkt helder en als het ware moeiteloos, maar in wezen zijn de Brandenburgse Concerten ongelooflijk rijk en complex. Arbeidsvitamine? Dacht het wel.