Had je eens een stukje nodig over 't een of ander, kon je altijd Martin bellen. Niet alleen wist hij het fijne van onwaarschijnlijk veel uiteenlopende zaken, ook had hij aan een half woord genoeg. Waar hij ook was, en vaak was dat in de auto onderweg naar een of ander gat of juist op de terugweg daarvan, voor je het in de gaten had was hij al van wal gestoken en volgde een lopend verhaal in volzinnen, die je alleen maar hoefde op te tikken. Wat hij zei was vaak raak en altijd vermakelijk.
Als er in de rechterbovenhoek in de krant weer eens een echt pareltje stond- goed was het altijd, maar soms schoot je van schoonheid en ontroering het kippenvel over het lijf- dan nam hij de gemailde complimentjes koninklijk, dus met grote vanzelfsprekendheid, in ontvangst. Dat hij briljant was wist hij zelf natuurlijk ook wel. Ja, hallo!
Een paar jaar geleden liet hij me tijdens een interview in zijn werkkamer thuis even alleen met zijn fenomenale boekenkast, waarin ik de namen ontdekte van auteurs waar hij over had geschreven en dat deed hij zo, dat je het voor altijd onthield en wist: dit moet ik dus lezen, dit is goed. Het neusje van de zalm.
En nu zitten we ineens zonder. Van alle stemmen die er klonken in de krant, lawaaiig, was hij die ene, die het bijzondere zag in de allergewoonste dingen, de kleinste dingen. Lieve Martin, rust zacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten