The Wire

Ja hoor, ik heb gehuild bij de allerlaatste aflevering van The Wire, de serie waar ik de afgelopen maanden danig aan verslaafd was. Het einde was ontroerend en het afscheid van al die mensen, personages moet je zeggen maar dat klinkt me teveel naar bordkarton bij een serie die zoveel echtheid ademt, viel me zwaar na vijf seizoenen van twaalf uur. Ze worden zowat familie van je. Maar hier geldt ook dat wie met pek omgaat, met pek wordt besmet; je brengt niet ongestraft zoveel tijd door met zwarte gangsters en dealers en alles stijfvloekende agenten zonder je met ze te identificeren. Zo kon het gebeuren dat ik dingen ging roepen als Yo, motherfúcker, waar iedereen best raar van opkeek. Hell, ik voelde me soms een halve nigga, zij het dan een hele witte, en als ik na weer een lange sessie Wiren buiten kwam keek ik kwaaiig om me heen. Met die dog eat dog attitude ging ik dan naar Albert Heijn om de hoek.  

Maar wat bén ik ook van ze gaan houden. Vooral van de kids in de serie, jochies die allemaal beginnen als lieve kleuters met kraalogen en die je seizoen na seizoen meemaakt en ziet opgroeien.Tot hun ouders een paar jaar later ijskoud hun kleren en schoolboeken verkopen voor drugs, en ze nog veel meer flikken, tot alles wat deugt aan ze al voor hun twaalfde is weggespijpeld. En ze net als hun vaders het enige pad opgaan waarvan ze niet zijn afgesneden: dat van de dealers. 

Gehaat heb ik de politici en andere hoge omes, die liever achterover leunen en hun eigen zakken spekken dan dat ze hun nek uitsteken en proberen iets te veranderen. Ja, er valt een hoop te leren van deze serie: hoe de moed van enkelingen het verschil kan maken bijvoorbeeld. Petje af, voor zo'n levensecht, liefdevol portret van gewone mensen in bijzonder slechte omstandigheden. 

En nu? Wachten, tot de dvd uitkomt van Generation Kill, het nieuwe project van de makers van The Wire, Ed Burns en David Simon, dat het verhaal vertelt van de Amerikaanse invasie in Irak, van binnenuit, gezien door de ogen van een stel mariniers. Volgens critici, die unaniem de loftrompet staken, ademt het dezelfde sfeer van integriteit en echtheid, en zijn cast en script uitmuntend.  

Wachten dus, en ontgangsteren. M'n innerlijke neger opbergen en terugkeren naar onze eigen, allerminst op scherp staande verhoudingen. McNulty, Omar, Bubbles en de anderen zouden zich geen raad weten met zoveel ontspanning, wij weten niet beter. Tsja.