Het is oude wijn in nieuwe zakken. Achter die van Vanity Fair gekopieerde uitflapcover met tig nogal streng kijkende vrouwen in avondkledij vinden we de bekende riedel verdeling arbeid-zorg, kinderopvang en meer vrouwen in topposities.
Nu is dat allemaal belangrijk, maar er zijn ergere dingen dan dat Nederlandse vrouwen kampioen deeltijdwerk zijn - vinden ze namelijk wel relaxed, zo met de kinderen. Maar er worden in dit land ook vrouwen vermoord, mishandeld, verminkt, onderdrukt en uitgebuit. Denk aan eerwraak, vrouwenbesnijdenis, vrouwenhandel, loverboys. Zaken die vaak te maken hebben met een ander geloof, een andere cultuur - maar wel Nederlands. Maar daarover lees ik geen jota in de nieuwe Opzij. Het zijn hete hangijzers natuurlijk, maar als je daar érgens moord en brand over zou moeten schreeuwen dan is dat toch in een feministisch tijdschrift. Helaas; in het hele blad staat één column van een Marokkaanse Nederlandse, en die gaat over daten.
Sowieso zijn dames met een andere culturele achtergrond opvallend afwezig; van de dertien vrouwen op de cover zijn er elf leliewit. Er staat één zwarte vrouw in, Oprah, die dik is aldus het bijschrift, maar dat geeft niet want ze staat toch aan de top. Wéér die top.
De nieuwe Opzij is een wit blaadje voor carrièrevrouwen. Anja Meulenbelt slaat de spijker op de kop in haar gastcolumn (meer ruimte krijgen de feministische tijgers van weleer in de nieuwe formule helaas niet) : die top, waar vrouwen zo nodig op moeten willen, daar passen maar heel weinig vrouwen (en mannen) op. Er zijn ook nog massa's andere vrouwen: schoonmaaksters, babysitters, migrantendochters, bijstandsmoeders, die een heel ander emancipatieproces doormaken. Vroeger, schrijft Meulenbelt, ging feminisme ook nog over zoiets als solidariteit.
Die willen we graag terug, en dan niet alleen in de slogan op de cover ('feminisme voor iedereen'), maar ook in de kolommen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten