De dame met het hoedje

Soms zie je zomaar ineens een vrouw met een hoed. Het overkwam mij vandaag, bij het kijken naar Kunststof, een kunstprogramma dat om onduidelijke redenen wordt gepresenteerd door voormalig parlementair verslaggever Joost Karhof. Maar goed. De dame in kwestie zat in het publiek, in het zwart, de hoed schuin op het hoofd, de lippen fraai gestift, de houding fier. Opvallend, en ook wel indrukwekkend. De elegantie kwam bij haar uit de poriën, zoals bij een ander zweet.

Zou ze zo ook over straat gaan, in onze treurige Nederlandse, nietserige januarimaand? Hoe doet ze dat? Waar haalt ze de geest vandaan, of de kracht, zoals een bekende entertainer dat altijd zo geinig zegt. Zakt dan niet alle sjeu en schwung uit haar weg zodra ze de voordeur achter zich dichttrekt? 

Neem nou vandaag: plots blaast er zo'n genadeloos koude poolwind dat je verlangt naar wollen mutsen, majo's en van die schapenvachtlaarzen - zelfs even overwogen om de beenwarmers aan te trekken die nog ergens lagen. Als ik het maar niet koud krijg, verder zal het me worst wezen.

Haar dus niet. Is met elegantie, hoed en al op weg gegaan, mensen en poolwind tegemoet tredend. Ik vind dat knap. Ik weet niet eens precies waarom maar ik geloof dat het te maken heeft met je niet laten kisten, niet door kou, sjagrijn of door het leven zelf. Chapeau.