Bril zien

Dat de zon alweer zo ontzettend hard schijnt vandaag kan wel wezen, somber blijft het. Althans, bij mij. En lijkt het nou maar zo, of ben ik niet de enige? Vanmorgen ging ik koffie drinken om de kranten te lezen, of andersom, dat weet ik eigenlijk niet. 

Terwijl ik de kranten scande op stukken over Bril- het waren er weer veel, en allemaal bloedmooi - begon links naast me een man, de helft van een koppel mannen; beiden droegen zo'n hip te groot brilmontuur, danig in zijn ogen te wrijven. Ook op zijn stuk van de tafel lag een opengeslagen krant, met het gezicht van Bril. Nu ik eens goed om me heen keek, was de hele leestafel bezaaid met de kop van Bril. Van vijf verschillende kanten keek 'ie me aan. Toeval? 

Hoe dan ook, de man op links had het even te kwaad, dat was duidelijk. Zelf had ik het eigenlijk ook te kwaad. Het was niet de eerste keer vandaag en waarschijnlijk ook nog niet de laatste. Maar de drie luid kakelende meiden die nu staccato binnenklikten op hun hakken hadden zo te zien helemaal nergens last van. Ze hadden het over andere dingen. Dat kan, dat snap ik ook wel. Maar leuk vond ik het niet. Ik vind eigenlijk dat er even geen andere dingen moeten zijn, vandaag. Laat de dood de dag maar kleuren, hier boven de koffie en ook buiten in de zonnige stad. 'Let aeroplanes circle moaning overhead, scribbling on the sky the message He Is Dead. '