Ich bin ein Recessionista

Sinds ik gisteren van het ene op het andere moment nog maar de helft betaal voor mobiel bellen, (dankzij iets dat sim only heet), heeft een grote bespaardrift zich van me meester gemaakt. Ja, als dat zó makkelijk gaat! Van 30 euro naar 12, 50 in de maand, scheelt toch mooi, eeh, 210 euro per jaar. 

Jammer wel, dat ik zeer onlangs een Duur Vestje heb aangeschaft, maar besparen op leuke dingen kan altijd nog. Eerst maar eens de saaie. 

Mobieltje, vaste telefoon, internet, kabeltv, het sportabonnement, de krant (geswitched naar weekend-variant, voor de rest heb je internet) : alles samen kan ik er zonder een centje pijn een kleine 600 euro per jaar op besparen. Daar kan je een aardig vestje van kopen.  

Dat gaat lekker. Wat hebben we nog meer? Die thrillers op zolder, allemaal uit en herlezen ho maar: naar De Slegte ermee. De zomerkleren kunnen ook vast uitgemest, goed voor het humeur bovendien, middenin februari rokjes en slippertjes passen. Wel koud, want cv maar op 18, 5. Toch drie tassen weggebracht naar tweedehands winkel. 

Heeft u dat nou ook? Soms bekruipt me bij de recessie het gevoel dat het de nieuwe kleren van de keizer zijn: iedereen heeft het er wel over, maar ik zie niks.  

Vast een beetje bezuinigen kan natuurlijk geen kwaad. En het is wel lekker, eigenlijk. Dat oeverloze consumeren had toch z'n beste tijd gehad, daar moest sowieso iets anders voor in de plaats komen - af en toe een vestje daargelaten. 

Er is een naam voor hippe types, die van de recessie opgewekt een levenshouding maken: recessionista. 50 Ways to be a recessionista, kopte de Britse Times onlangs,  en geeft opgewekte tips. Een romantisch weekendje betekent voortaan met een stapel dvd's op de bank, 'redecorating'  is je boekenkast herindelen, en 'ik heb een nieuwe look' is dat je je scheiding anders legt. Zo chic mogelijk gebruik maken van wat je hebt, is het idee. Ik ben voor. En nu ga ik naar de spa (lees: nu ga ik met m'n voeten in een teiltje zitten).