Partir c'est mourir un peu

Na ruim twee jaar is mijn moeder vandaag opnieuw gestorven. Een mens is namelijk niet zo maar dood, dat is een misverstand. Sterven gaat in fases. Fysiek kun je misschien in éen klap van de aardbodem verdwijnen, maar je papieren versie, is een heel ander verhaal. In abonneebestanden, ledenadministraties en boekhoudingen kun je makkelijk nog maanden, zelfs jaren voortleven, lang nadat de rouwkaarten de deur uit gingen. Zo was mijn moeder nog lang na haar dood abonnee van Libelle, wat ik ook deed. 

Gelukkig was het ditmaal geheel pijnloos. Zacht was de plof van de blauwe enveloppe op de mat, met daarin de allerlaatste belastingaangifte van mijn moeder. Ze is overleden op 6 januari 2007 en ja, ook die zes dagen zijn gedocumenteerd, in de vorm van cijfertjes en woorden als inkomsten, onkosten en premies. 

Over hoe haar laatste dagen waren, daarover reppen de papieren niet. Niets over haar zwijgen, haar slapen, of over die ene traan die vlak voor haar laatste ademtocht een spoor trok over haar zachte wang. 

Nu is het dossier gesloten - althans op papier. Want er is nog een andere plek waar zij voortleeft, en dat leven kan nog heel lang duren want die plek is in mij. Ik die aan haar denk op deze doordeweekse avond, en op andere avonden ook.