Adele

Een van de lichtpuntjes in de lange, lánge marathonjubileumshow van Paul de Leeuw (teveel Paul is net als teveel chocola) gisteravond op ned2 was het optreden van de Britse zangeres Adele. Oh wat was dat mooi. Nog geen twintig is ze, maar de grootte van haar stem is evenredig aan haar présence: kolossaal.  Adele klinkt bovendien bijzonder doorleefd, als een vrouw die het allemaal al heeft gezien.

Hoe doen ze dat toch, de Adele's, Duffy's en Amy's van de wereld? Allemaal zó jong maar aan hun stem te horen hebben ze al een heel doorrookt leven vol teleurstellingen, kroegtijgeren en foute mannen achter de rug. Nou is dat waarschijnlijk een bondige samenvatting van Amy Winehouse's leven, maar de anderen dan? 

Nu zijn alledrie de dames Brits. Toeval, of niet? Zit er daar iets in de lucht waardoor ze met de puberteitshormonen meteen een dosis levenservaring meekrijgen? Of was het leven in het tijdperk Blair achter de façade van die eeuwige grijns in werkelijkheid helemaal niet zo fraai, en is die hele generatie van Adele zuchtend en steunend opgegroeid? Wie het weet mag het zeggen.Ik heb 'm in elk geval nooit helemaal vertrouwd, die Blair. Ondanks Cherie.