Brommermannetje

Je hebt ook mannetjes op brommers. Het is een soort apart. Ze hebben altijd fietstassen, nooit leuke, maar lelijke door weer en wind verkleurde. Hun brommers zijn gezichtsloze tweedehandjes die zich helemaal aan de andere kant bevinden van het hippe scooter spectrum. Daar hangen ze dan zo'n beetje op, ingezakt. Hun bolle rug straalt berusting uit en op hun gezicht hebben ze een soortgelijke uitdrukking. Kort van stuk zijn ze; lange mannen zie je zelden op zo'n tuffertje - alsof dat verboden is. Ze zijn vaak wat ouder, maar hoe oud is niet te zeggen. Ze bevinden zich ergens in dat ondefinieerbare veld tussen middelbare leeftijd en gewoon oud. Soms hebben ze hengels bij zich. Visssen en het brommermannetje, dat gaat goed samen.
Zo zie je ze tijden niet, zo zie je er twee op één dag. Ze lijken zoveel op elkaar, dat je je afvraagt of ze 't hebben afgesproken. Net als bij het grijze permanentje, of het beige jack, dat nationale uniform van de bejaarde.
Maar het brommermannetje zou nou juist nooit iets afspreken over zijn uiterlijk, die weet niet eens dat hij een uiterlijk hééft. Geeft niks. In tegendeel. Misschien is het wel een pluspunt. Het pluspunt van het brommermannetje.

Koffie?

'Jaaaa die blauwe zijn wel okee', zegt de jongen op rechts. We zitten in de trein van Groningen naar Amsterdam. Het is vrijdagmiddag en de coupé is gevuld met studenten op weg naar huis voor het weekend. 'Je krijgt er geloof ik twintig bij ofzo, weet niet precies. 't Is wel effe uitzoeken. Maar gast, weet je wat het is', zegt Op Rechts, gewichtig. In zijn enthousiasme deint zijn bruine krullenbol driftig op en neer. 'Dat melkding d'r bij is echt fantastisch.' 'O echt?', vraagt z'n kompaan, die zijn twee meter been en arm op miraculeuze wijze heeft weten op te vouwen op het groene treinbankje. 'Ja man. Een latte macchiato maak je echt zó.' 'Goh', zegt Twee Meter geïnteresseerd. 'Jaah...dat is wel te gek dan.'
Dus hier hebben jongens van twintig het over? Als dit de huishoudbeursexpress was, die elk voorjaar hordes te dikke vrouwen in laagjesjurken en auberginespoeling vervoert vanuit alle Almeres naar de RAI, had ik het geloofd. Maar dit zijn jongens. Je verwacht dat de testosteron ze door de aderen giert en ze niks anders doen dan met openhangende mond naar de meiden loeren. In plaats daarvan zitten ze als twee wijven een beetje te neuzelen over wat ooit gewoon een bakkie leut heette.
Koffie. Ergens in de afgelopen jaren is het belangrijk geworden.

Was will das weib?

Natuurlijk, een vrouw werkt, heeft relaties, een gezin - allemaal heel belangrijk. Maar waar ze al die jaren eigenlijk mee bezig is, is de zoektocht naar de perfecte spijkerbroek. Het mag een heel gedoe zijn zo'n carrière, en dan die balanceeract met dat gezin er nog bij, het is allemaal niets vergeleken met de queeste om nou verdomme eindelijk eens een keer een goeie spijkerbroek te vinden.
Gewoon een broek mensen, die ze iedere dag uit de kast kan trekken zonder na te denken, want dat doet ze al meer dan genoeg. Die het been lang maakt en de bil niet afplat tot pannenkoek, maar juist leuk opbolt en liefst ook wat optrekt, zoals de push-up bh dat in de bovenste regionen doet. En in de perfecte kleur en wassing, twee héél verschillende maar o zo belangrijke dingen waarover die merken boeken vol schrijven, maar leveren ho maar. Altijd weer wordt hij ons beloofd, de perfecte jeans, en steeds is het 't net niet.
Hemel en hel mogen vergaan, tsunami, kernramp, 't is verschrikkelijk, maar die zoektocht gaat door. Dit is de rode draad in het leven van de vrouw, dit is het geheime, altijd terugkerende refrein. 'De grote vraag die nooit beantwoord is', zei S. Freud, 'en die ik niet kan beantwoorden ondanks dertig jaar research naar de vrouwelijke ziel, is: wat wil de vrouw?' Welnu: dit is wat ze wil, de vrouw. Een broek die past.