Fanta, Johan Neeskens en Boney M: ze hebben op het oog weinig met elkaar te maken, maar schijn bedriegt. Ze horen alledrie tot het weefsel waaruit de jaren zeventig bestaan; lome zomeravonden gevuld met oranje bruis in een glas, het Nederlands elftal in z'n gloriejaren op de buis en dansen en meezingen in de woonkamer tussen het opeengepropte leren bankstel, met Ma Ma Ma Ma, Ma Baker, van Boney M.
Boney M, dat was Bobby Farrell. Bobby had een enorme afro en indrukwekkende plateauzolen en tijdens het zingen kauwde hij gewoon op een lucifer. Hij was dus ontzettend cool, maar het liedje riep veel vragen op. Wie was die Ma Baker uit Chicago die werd gezocht door de FBI, en waarom keek Bobby er zo kwaad bij?
Hij kan het ons niet meer vertellen, want vannacht is Bobby Farrell, 61, overleden op een hotelkamer in Sint Petersburg. Op de radio vertelde zijn manager hoe het zat, met Bobby. Hij kende hem al heel lang. 'Ik doe Bobby al twintig jaar', zei hij. Bobby trad nog steeds op. Sterker, hij was eigenlijk nooit weggeweest, zei de manager. Behalve na de jaren zeventig even. Maar daarna was hij 'in de revival gegaan'. Hij zong nog steeds Ma Baker. Ma Baker: she never could cry but she knew how to die. Of Bobby dat ook wist, blijft een raadsel, maar dood is hij. Geen revivals meer, voor Bobby.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Oh noooo! zo jong! ra ra raspoetin!
In het toeristische pamflet dat wordt uitgedeeld in het vliegtuig op weg naar madagascar stond een advertentie van het Hilton hotel in de hoofdstad.(het hoogste gebouw van het land, 8 verdiepingen)
Om het hotel aan te prijzen noemde men enkele beroemdheden die er hadden overnacht waaronder Boney M!
Een reactie posten