Kalahari Kome

Een zijden eenpersoons lakenzakje zo groot als je vuist, vederlichte merinowollentruien die je dagenlang kunt dragen zonder dat je gaat stinken, knisperende jacks van hitech spul die 'hardshell' heten en waar nog geen jetstraal doorheen kan en sokken met zoveel comfortzones dat je niet eens meer schoenen nodig hebt. Oh wat is het leven mooi, in de buitensportzaak. Daar doemt een wereld op gevuld met zachte, warme en droge dingen die het comfort bieden van een vijfsterrenhotel. Met handige snufjes voor iedere denkbare situatie; die spullen bouwen een buffer om je heen. Je wordt gepamperd, al ben je nog zo op survivaltocht in de Kalahariwoestijn. Maar het mooiste komt nog: de uitrolbare toilettassen, voor kleine flesjes gevuld met kleine beetjes, verkrijgbaar in kinder-, mannen-, en vrouwen-zoals-ik-maat, en, let op, met Inklapbaar Klerenhangertje. Schuift zo weg in het speciaal daartoe uitgespaarde, eh, gleufje, en laat zich aan de badkamerdeur haken. Nooit meer een nat onderkantje! I have a dream, van een koffertje met wat van dat handige hightechsupervezelspul d'r in, en een zee van tijd. En laat dan maar komen, die Kalahari. 

Sime qua non

Als ik niet kan slapen grijp ik altijd weer naar een oude remedie: het Simenonnetje.  Zo'n 25 heb ik er, t zijn van die oude pockets die je voor twee euro koopt op de markt en ze ruiken sterk naar ouwe boeken en zolder, muf, maar fijn muf. Diep je neus in zo'n boekje steken en thuiskomen. Ze heten Maigret en de keurige mensen of Maigret en het lijk in de kast en ze spelen zich af in de jaren veertig, vijftig en ook nog in de jaren zestig want die Simenon schreef maar door. Het was een een andere tijd: de Hallen waren nog de Hallen en in Parijs reden nog trams met open balkon, waarop Maigret dan staand zijn pijp rookt. Daar houdt hij van, en ook van in zijn kolenkachel poken op zijn kamer en van bier en sandwiches laten brengen door café Dauphine tijdens een lang verhoor. Hij eet vaak alleen, Elzasser zuurkool of wildragoût. Tijdens een onderzoek verandert hij in een soort zwerfhond, de straat op en mijmeren, voelen wat z'n intuïtie hem ingeeft. Mooi hoor, is dat. Je ziet hem lopen: zware man, dikke jas, gleufhoed en een groot begrip voor de mensen en de dingen. Hij belt wel altijd even mevrouw Maigret om te zeggen dat hij niet thuis komt eten maar zij heeft aan een half woord genoeg en weet hoe dat gaat als hij weer eens onderduikt. 's Ochtends als hij wakker wordt, brengt ze hem een kop dampende koffie op bed, zwart. 

Ik weet niet waar meer troost van uitgaat, dat lekkere mufje luchtje of de wereld van Maigret, die ik ken als m'n broekzak want ik heb al die boekjes al minstens twee, drie keer gelezen. Maar dat maakt niets uit, integendeel, het is juist een extra attractie dat je weet wat er komt. Want daar doe je het voor. Van de rest van het leven weet je helemaal nooit wat er komt, maar bij Maigret weet je van de hoed en de rand. 

Welterusten.

Worst wezen

Deze maand 'koesteren we onze historie en vieren we het bijzondere uit de regio', aldus de editorial van het maartnummer van Living, een tijdschrift van dezelfde uitgever als Linda. Regio's? Je zou ze nog niet herkennen als ze je op je kop zouden vallen. Afgezien van een zachte g hier en daar merk je er eigenlijk nooit wat van dat wij regio's hebben. Dankzij de dominantie van grote winkelketens zien dorpen van Friesland tot Limburg er ook allemaal zo'n beetje hetzelfde uit: overal Blokker, overal de HEMA. Living negeert dat wijselijk en zet het blad vol met delftsblauw, modelletjes in boerenkielen en de Brabantse gebruiken bij de grote schoonmaak van weleer. Op het menu staan balkenbrij en bloedworst. 

Meer worst bij de HEMA: ´Hollandse´metworst, boerenworst en worstenbroodjes, in een opvallende verpakking gedecoreerd met een delftsblauwe Hollandse leeuw. Het bleek dezelfde leeuw te zijn die samen met z'n broer de Nederlandse wapenspreuk ( ja die hebben we, het is 'je maintiendrai') flankeert. Dat die vergeten symboliek, uit een tijd waarin Europa nog bezig was met natievorming en gold als een kruidvat dat inderdaad herhaaldelijk ontplofte met revolutie en oorlog tot gevolg, nu als wordtverpakking dient, is bizar. Is worst ons wezen?

De leeuwenworst, bloedworst en balkenbrij zijn oppervlakkige uitingen van een veranderende tijdgeest, waarin een programma als Ik hou van Holland goed kan scoren en de boekwinkels vol liggen met de 100 beste Nederlandse dit of dat, van gedichten tot schilderijen. 'Er waart een oud spook door Europa, het spook van het nationalisme', schreef de vorig jaar overleden columnist en socioloog J.J. van Doorn vier jaar geleden al. Het nationalisme is terug. De groeiende aanhang van nationalistische politieke partijen in Europa laat zien dat zich dat ook op een heel wat minder gezellig niveau afspeelt dan delftsblauw. 

Of ik worst lust? Nee, dank u.