Adele

Een van de lichtpuntjes in de lange, lánge marathonjubileumshow van Paul de Leeuw (teveel Paul is net als teveel chocola) gisteravond op ned2 was het optreden van de Britse zangeres Adele. Oh wat was dat mooi. Nog geen twintig is ze, maar de grootte van haar stem is evenredig aan haar présence: kolossaal.  Adele klinkt bovendien bijzonder doorleefd, als een vrouw die het allemaal al heeft gezien.

Hoe doen ze dat toch, de Adele's, Duffy's en Amy's van de wereld? Allemaal zó jong maar aan hun stem te horen hebben ze al een heel doorrookt leven vol teleurstellingen, kroegtijgeren en foute mannen achter de rug. Nou is dat waarschijnlijk een bondige samenvatting van Amy Winehouse's leven, maar de anderen dan? 

Nu zijn alledrie de dames Brits. Toeval, of niet? Zit er daar iets in de lucht waardoor ze met de puberteitshormonen meteen een dosis levenservaring meekrijgen? Of was het leven in het tijdperk Blair achter de façade van die eeuwige grijns in werkelijkheid helemaal niet zo fraai, en is die hele generatie van Adele zuchtend en steunend opgegroeid? Wie het weet mag het zeggen.Ik heb 'm in elk geval nooit helemaal vertrouwd, die Blair. Ondanks Cherie. 

Alaska (Men in Trees)

En bedankt, Sarah Palin. Afgezien van de ravage die die vrouw toch al heeft aangericht gewoon door te zijn wie ze is, knibbelt ze ook nog aan het plezier dat we argeloos beleefden aan de serie Men in Trees, een van de fijnere verrassingen van vorig televisieseizoen en  nu op maandagavond bij Net5. 

Men in Trees speelt zich af in een smalltown Amerika en zit vol mannen-uit-één stuk in houthakkershemden, gezellige cabins, openhaardjes, saamhorigheid én het is met Anne Heche, die voor de verandering eens een sympathiek personage speelt, als Newyorks stadsmeisje dat aan zo'n lekker hemd is blijven hangen en haar pumps verruilde voor kaplaarzen. En die het leven leidt waarvan we allemaal weleens dromen - wat meteen het succes van de serie verklaart. Dat het zich afspeelt in Alaska -nou én? Mooi toch, al die natuur? Maar dat was voor de verkiezingen en vooral pre-Palin, die elke vraag over buitenlands beleid beantwoordde met de klassieker 'ja, we zijn buren met Rusland.' 

Godzijdank is de ergste nachtmerrie niet uitgekomen: Palin als vice-president, slechts 'één kwade cel' verwijderd van het Hoogste Ambt. De elandenschietende domoor is terug op haar honk. Maar iedere keer als je een elandenkop aan de muur ziet hangen in Men in Trees, moet je aan háár denken. Klaar ben je d'r mee. 

Afvoeren!

In de categorie vieze dingen valt de pruik - echt, het was een heel matje, een kale man zou er een moord voor doen - die ik vanmorgen bij het douchen uit de afvoer viste. Met een pincet. Ja sorry, kon zo gauw niks anders bedenken waarmee die strengen haar zich lieten hanteren. Als noedels uit de soep kwamen ze tevoorschijn. 

Het afvoerputje - er zijn veel dingen waarvan je wou dat ze er voorgoed in zouden verdwijnen. Je eigen zorgvuldig bij elkaar gespaarde lange haar hoort daar overigens niet bij. Wel de naam 'Mumbai' (zie vooral ook Fokke & Sukke in het NRC van gister), het Journaallogo van de kredietcrisis, en vooral ook het woord 'kredietcrisis' zelf. Alledrie lelijke dingen, die je steeds weer in het gezicht staren, een beetje zoals dat haar vanmorgen. Het vraagt om roze rubberhandschoenen en veel bleek.  

Seks en de Rouvoetigen

In het debat over seks & jongeren wordt nogal wat door ekaar gegooid. Waar hebben we het nou eigenlijk over? Voor alle Rouvoetigen, zoals Hedy d'Ancona ze treffend omschrijft, zetten we het even op een rijtje. 

Allereerst heb je jongeren die het doen. En dan niet alleen met de ware Jacob, maar ook met Piet, Klaas en misschien wel Alleman. Dat kun je goed- of afkeuren, maar zolang beide partijen er met het volle verstand mee instemmen is het geen reden om moord en brand te schreeuwen. Dat geldt ook voor billenzwaaiende bubbelende meisjes op de dansvloer en players van vijftien met onder iedere sneltoets twintig meisjes.  

Maar er zijn ook jongeren, en dan met name meisjes, die wel eens wat, of misschien zelfs vaker, wat tegen hun zin in doen op het gebied van seks, zoals blijkt uit de IKON-serie Geloof, Seks en (Wan)hoop2 (nog te zien op 1 en 8 december). Ze gaan met jongens naar bed niet omdat ze dat willen maar omdat ze er anders niet bijhoren, bijvoorbeeld. En eenmaal in bed beland blijken ze niet in staat om zo voor zichzelf op te komen dat vrijen fijn wordt in plaats van een droge, pijnlijke aangelegenheid. 

Laten we het daar nou eens over hebben, in plaats van over de al dan niet vermeende pornoficatie van de samenleving. Want ach, die clips, die nulzesreclames - je kunt het allemaal uitzetten, het hóeft je niet te raken. Dat geldt niet voor het gedrag van die meisjes. Dat raakt wel, hen zeker. Dat is echt. En echt zorgelijk.  

Hoe kan dat nou, anno 2008 - hebben we dan helemaal niks geleerd van Hedy en de haren? Die bedachten veertig jaar geleden al de leus 'Als een meisje nee zegt, bedoelt ze nee'. Streden tegen seksueel en huiselijk geweld tegen vrouwen, vóór het recht op abortus en voor het recht om zelf ook plezier aan seks te beleven (' hij zit ongeveer tien centimeter hoger schat'). Dat alles was tot die tijd allesbehalve vanzelfsprekend. Hulde dus, zou je zeggen, aan Hedy d'Ancona en alle andere voorvechtsters. 

Maar in plaats van dat ze in dit debat ook inderdaad als voorvechters worden gememoreerd, worden zij en in één moeite door de hele jaren zeventig, door de minister van Jeugd en gezin en cs. in een soort aanval van Christelijke schoonmaakwoede afgedaan als 'losgeslagen' en bij het grof vuil gezet. 

Wat nog wel eens wordt vergeten als het gaat over seksualiteit en jongeren, is dat er steeds weer nieuwe generaties meisjes worden geboren die van toeten noch blazen weten, tenzij iemand ze liefdevol maar dringend uitlegt hoe het zit met de bloemetjes en de bijtjes en hun onvervreemdbare rechten. 

Het wordt tijd om de oude spandoeken weer eens uit te rollen. Als een meisje nee zegt, bedoelt ze nee. Dat was toen zo, dat zou nu zo moeten zijn en dat moet zo blijven.