Zoals de groene parkieten in zwermen opduiken in de stad, luid kakelend en zwalkend langs daken en bomen, zo duiken zij nu op, even plotseling en onvast: de nieuwe scholieren. In lange slierten fietsen ze langs, schrikbarend jong en nog niet helemaal op maat voor op hun op de groei gekochte fietsen. Ze vormen een groep, maar toch ook weer niet. Twee, maar vaak ook drie naast elkaar laveren ze, met al het andere verkeer, door de te smalle straten. De blik soms angstig, soms onpeilbaar ver alsof er om ze heen geen scooters razen en verkeer niet bestaat. De wondere wereld van het tienerbrein. Van 'drie naast elkaar, één de sigaar' hebben ze vast nog nooit gehoord en anders is hij niet blijven hangen, die goeie ouwe leus.
En net als de parkieten zijn ze ineens weer uit zicht verdwenen. Het is minutenwerk, hun onbedoelde optocht. Even later zijn ze binnen met z'n allen. Veilig de boom in.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ilse, je heeft een indrukwekkend blik op de kleinste dingen die alles zeggen.
(Karen)
Een reactie posten