Herfstlijkjes

Je begint zoals iedereen: met de goedkoopste. Alle kleuren van de regenboog heb je inmiddels al gehad, sterretjes en stippeltjes incluis. Want ze begeven het, die krengen, soms al bij de eerste vlaag. Eenmaal stuk eindigen ze in de goot, of achteloos in een afvalbak gestoken. De pootjes, geknakt, er nog half uit. In de loop der jaren laat je zo heel wat paraplulijkjes achter.
Op een dag ben je het zat en trek je je portemonnee. Maar al leven de duurdere beduidend langer, stuk gaan ook zij. Dus je gaat een trapje hoger. En nog hoger. En dan kom je zo ver.
Dat was voor mij vandaag. Vandaag kocht ik de Rolls-Royce onder de paraplu's. Om te beginnen licht 'ie lekker zwaar in de hand. Je gaat ervan mee in de palm van je andere hand slaan, een beetje zoals oom agent in de stomme film met zijn wapenstok. Als je op de rode knop drukt schiet 'ie zo hard open dat je ervan schrikt. Hij maakt daarbij een fijn, haast hydraulisch geluid.Pfoef. Voor de lol wil je 'm steeds weer tevoorschijn laten schieten. En weer in. En uit. En voor het eerst ben je blij dat het regent.

Nieuwe vogels

Zoals de groene parkieten in zwermen opduiken in de stad, luid kakelend en zwalkend langs daken en bomen, zo duiken zij nu op, even plotseling en onvast: de nieuwe scholieren. In lange slierten fietsen ze langs, schrikbarend jong en nog niet helemaal op maat voor op hun op de groei gekochte fietsen. Ze vormen een groep, maar toch ook weer niet. Twee, maar vaak ook drie naast elkaar laveren ze, met al het andere verkeer, door de te smalle straten. De blik soms angstig, soms onpeilbaar ver alsof er om ze heen geen scooters razen en verkeer niet bestaat. De wondere wereld van het tienerbrein. Van 'drie naast elkaar, één de sigaar' hebben ze vast nog nooit gehoord en anders is hij niet blijven hangen, die goeie ouwe leus.
En net als de parkieten zijn ze ineens weer uit zicht verdwenen. Het is minutenwerk, hun onbedoelde optocht. Even later zijn ze binnen met z'n allen. Veilig de boom in.