De vriendelijkheid van vreemden

Lekke band vanmiddag, onderweg naar huis, na het aanschaffen van verscheidene iniminie onderbroekjes die de naam 'broek' beslist niet waarmaken. Nog peinzend over de huidige staat van het ondergoed (waarom is na de string nu het boxertje in?) klonk plots bonk bonk de velg. Lopen? Dacht het niet. Nee, staand op de pedalen verder, zoals bij indoor spinnen, maar dan dus outdoor, in het wild. Zag er tamelijk raar uit, en dat zei dan ook de fietser die nu langszij verscheen. Lekke band, vroeg hij. Uhu, hijgde ik. O, zei de Aardige Man, nou, ik woon hier om de hoek en als je wilt pak ik wel even m'n fietspomp.

Zo gezegd, zo gedaan. Na vijf keer bedankt roepen fietste ik vrolijk verder, vol sympathie. Niet alleen voor de Aardige Man, maar voor de hele stad en iedereen d'r in. De wereld was ineens een betere plaats door de vriendelijkheid van een vreemde.

Uit onderzoek blijkt dat ons wereldbeeld mede wordt bepaald door hoe we worden bejegend in de openbare ruimte. Worden we met de nek aangekeken of voor klerewijf uitgemaakt omdat we, ik noem maar wat, een stukje over de stoep fietsen (is me ook weleens overkomen), dan beïnvloedt dat ons negatief.

Sinds ik dat weet geef ik buiten zo vaak mogelijk glimlachjes weg.
Aan de moslima bij de H&M, die van haar man moet opschieten. Aan de oude dame met rollator die wil oversteken maar niet durft. Aan een kibbelend stel waarvan de hij de blik op oneindig heeft. Ze zijn vaak verrast, de mensen. Ze verwachten het niet, maar ze glimlachen meestal terug. En misschien blijft 'ie nog wel even hangen ook, die glimlach.

Vriendelijkheid van vreemden: het kost niets maar het is onbetaalbaar.