What's in a name?

Jarenlang heb ik voor mijn werk mensen geïnterviewd maar nu zijn de rollen omgedraaid. Sinds mijn eerste boek Over liefde gesproken verscheen op 14 mei heb ik vijf interviews gegeven; de laatste keer was vorige week woensdag voor de Volkskrant- niet meteen het slechtste onder het journaille, inderdaad.

Hoe het was? Even gek, die omgekeerde wereld, maar 't went snel kan ik u vertellen. Voor het eerst merkte ik hoe vleiend het is, die belangstelling, en dat iemand van jou wil weten wat jíj ergens van vind. Ja, dat went verdomd snel...

Een paar interviews gingen per telefoon, dat was voor kleine stukjes zoals in Margriet en het nog te verschijnen julinummer van Happinez, maar er zitten ook echt een paar flink grote bij (Esta van half mei en het septembernummer van Santé) waarvoor ik urenlang ben doorgezaagd. Dat bracht het zweet af en toe wel op het voorhoofd, vooral als de vragen wat persoonlijker werden.

En dat werden ze al snel. Als iets me is opgevallen in mijn nieuwe rol als geïnterviewde, dan is het hoezeer het persoonlijke regeert, in de journalistiek. Oók de Volkskrant wil weten hoe het zit met met mijn eigen liefdesleven, omdat ik een boek heb geschreven met interviews over de liefde. Tsja.

Ander ding is hoeveel foutjes er ongemerkt sluipen in zo'n stuk. Mijn naam, mijn geboortejaar, de namen van geïnterviewden in mijn boek (en dat zijn toch bijna allemaal bekende mensen), het aantal interviews dat er in staat: het is allemaal al meermalen fout opgetikt door de dames journalisten. 

Als journalist houdt dat me een spiegel voor. Want zulke foutjes zijn mij ook wel eens, ahum, overkomen, een keer of misschien twee. Laat ik hier dus pleiten voor zorgvuldigheid. Ja, we staan onder grote (tijdsdruk), en ja, de boog kan niet altijd gespannen zijn. Maar mij 47 maken, terwijl ik nog maar 44 ben- dat kan natuurlijk niet!