What's in a name?

Jarenlang heb ik voor mijn werk mensen geïnterviewd maar nu zijn de rollen omgedraaid. Sinds mijn eerste boek Over liefde gesproken verscheen op 14 mei heb ik vijf interviews gegeven; de laatste keer was vorige week woensdag voor de Volkskrant- niet meteen het slechtste onder het journaille, inderdaad.

Hoe het was? Even gek, die omgekeerde wereld, maar 't went snel kan ik u vertellen. Voor het eerst merkte ik hoe vleiend het is, die belangstelling, en dat iemand van jou wil weten wat jíj ergens van vind. Ja, dat went verdomd snel...

Een paar interviews gingen per telefoon, dat was voor kleine stukjes zoals in Margriet en het nog te verschijnen julinummer van Happinez, maar er zitten ook echt een paar flink grote bij (Esta van half mei en het septembernummer van Santé) waarvoor ik urenlang ben doorgezaagd. Dat bracht het zweet af en toe wel op het voorhoofd, vooral als de vragen wat persoonlijker werden.

En dat werden ze al snel. Als iets me is opgevallen in mijn nieuwe rol als geïnterviewde, dan is het hoezeer het persoonlijke regeert, in de journalistiek. Oók de Volkskrant wil weten hoe het zit met met mijn eigen liefdesleven, omdat ik een boek heb geschreven met interviews over de liefde. Tsja.

Ander ding is hoeveel foutjes er ongemerkt sluipen in zo'n stuk. Mijn naam, mijn geboortejaar, de namen van geïnterviewden in mijn boek (en dat zijn toch bijna allemaal bekende mensen), het aantal interviews dat er in staat: het is allemaal al meermalen fout opgetikt door de dames journalisten. 

Als journalist houdt dat me een spiegel voor. Want zulke foutjes zijn mij ook wel eens, ahum, overkomen, een keer of misschien twee. Laat ik hier dus pleiten voor zorgvuldigheid. Ja, we staan onder grote (tijdsdruk), en ja, de boog kan niet altijd gespannen zijn. Maar mij 47 maken, terwijl ik nog maar 44 ben- dat kan natuurlijk niet!

Jongensding

The Boat that Rocked is, net als High Fidelity een paar jaar geleden, een film over een typisch jongensding: muziek draaien, er eindeloos slap over ouwehoeren, er lijstjes van aanleggen en ga zo maar door. High Fidelity gaat bijvoorbeeld over wat je als man moet draaien als 't uit is.
Voor dat type jongens, maar ik ken genoeg volwassen kerels die 't nog doen, is muziek een geloof, dat ze vrij fanatiek aanhangen. Probeer als vrouw maar eens een duit te doen in zo'n muziekgesprek: ze kijken je aan alsof je Mandarijn praat. Maar hoezo eigenlijk, is muziek een mannending? Alsof wij niks draaien, als 't uit is!
Wat heet. Zelf hanteerde ik een heel uit-plankje, handig ingedeeld naar de verschillende fases van het hele proces. Voor fase één, zeg maar de alarmfase, zijn er de hardcore huilliedjes, de echt grote emotionele tranentrekkers. Over hoeveel vriendjes ik wel niet heen ben gekomen dankzij Bonnie Raitts I can't make you love me -ik ben de tel allang kwijt.
Mijn vrienden trouwens ook. Op een gegeven moment ben ik daarom maar opgehouden het hele proces van aan- en uitgaan überhaupt nog te vermelden. Ze verwachten er altijd zoveel van hè. En om ze dan iedere keer weer te moeten teleurstellen, dat hakt erin, hoor.
Dat het ergste voorbij is, weet je zodra je weer zin krijgt in Nobody's Wife. Eigenlijk kun je dat natuurlijk niet meer horen, maar op zulke momenten moet het even. En dan hard meebrullen natuurlijk. Wat mijn buurvrouw er ooit, toen het weer eens zover was, toe deed overgaan om een kaartje in de bus te stoppen met de tekst: 'Nobody's Wife: niet goed genoeg gehoord voor een tien, maar een acht zeker.' Waarmee ook mijn laatste restje liefdesverdriet smolt, als sneeuw voor de zon.

ps: dames, heeft u een favoriet liefdesverdrietliedje? mail het me.